Bir tren kalkıyor rayların üzerinden
Bu cevapsız mektupların başlangıcımı
Bir yaprak daha dökülüyor,
Hayat ağacından
Cevapsız mektup yazmak,
Bu kadar acımı...

Siren sesiyle,
Başlıyor yolculuk rayların üzerinde
Ayrılığı çağırıyor bu tren
Kimi annesini, kimi yavrusunu,
Kimi sevdiğini bırakıyor geride
Ve cevapsız mektuplar başlıyor yeniden...

Ömür bu ya
Su misali akıp akıp giderken
Kiminin yaşı geçmiş, kimi ise çok erken
Ben siren sesini duyuyorum,
Yine kulaklarımda
Cevapsız mektuplar uçuşuyor
Şimdi sokaklarımda...

Tren hikâyeleri ki türküleşir dillerde
Kara tren gecikir,
Belki hiç gelmez der
Asker yolu bekleyen sevgililer
Bazen sevinç iner garlara
Bazen tarifsiz bir acı
Cevapsız mektup yazmak
Soğuk bir poyraz,
Anlatılmaz bir sancı...

Oysa!
Ürkekliğimizden beslenir cevapsız mektuplar
Anlamsızca
Kelimeler düğümlenir boğazımızda
Kalple gırtlak arasında,
Kaybederiz özgürlüğümüzü
Yarım kalır nü resimlerimiz
Çünkü!
Kural bu, olmalı keşkeler...

Aslında!
Ensemizdedir
Cevapsız mektupların,
Soğuk nefesi
Şakaklarımızda oturur ölüm
Niçin ?
Neyi bekleriz ?
Sevdiğimize
Seni seviyorum demek için...


Neden ?
Ötele yelim mutluluğu
Şimdi şu an sarılalım.
Birbirimize
Yarın çok geç olacak
Trenin kalktığı an
Cevap veren olmayacak
Cevapsız mektuplara-n

Ozan Ali AYDIN