Aslında o kadar kırgınım ki
Yorgun yüreğimle başbaşa
Yazıyorum bu şiiri


...





Artık hiçbir şeye şaşırmıyorum
Canım o kadar yandı ki kıymet verdiklerim uğruna
Sadakâti ilke edinmişken sevda yolunda
Yine de hep üzülen ben oldum
Bakıyorum dönüp dönüp evrenin dev aynalarına
Kendimi bulamıyorum hiç birinde
Şaşırıp kalıyorum uzun bir süre
Ne çok kendimdem vazgeçmişim diye
Artık her şeye veda ediyorum
Acılara
Kıymetimi bilmeyenlere
Aynalarda gördüğüm bu yabancı yüze
Bir çırpıda çekiyorum aradaki hüzün perdesini
Ne çok özlemişim bana dair herşeyi
Ne çok özlemişim kendimi
Ve kendimden özür diliyorum
Aldığım yılbaşı çiçekleri eşliğinde
Köpüklü kahve ne iyi gider şimdi diye iç geçiyorum içimden
Oğlumun elinde en sevdiğim kahve fincanım
Kahve ve evlat kokusu
Daha ne isterim ki
Burda yazmaya ara veriyorum
Bu mutluluk gözyaşlarının senfonisini hiç birşey bozamaz
Hoşça kal yürek sızım
Hoşça kal şiiirim
Hoşça kal kendim
Kendine ve ruhuma iyi bak...




nagihan