Kesildi şehrimin ışıkları Vera
Yüreğim yangın yeri
Umutlarım enkaz altında
Irmakların şırıltısı yok
Köyün yeşili
Benim nefesim yok
Duymuyorum dalga seslerini
Ay çırılçıplak


Bu gecede odamda efkâr var yine
Tutayım diyorum bir ucundan hayatın
Yüzüm karanlığın mabedinde
Hüznüm büyür büyüdükçe ay sulara inince
Gecenin karası çöker içime
Adın düşünce dilime
Kokun eşliğinde kapanıyor gözlerim
Dudağımda yarım kalan bir öpüş
Kokuna karışan ben
Bende nefes alıp sende yaşıyorum Vera


Yıkık kentin yosunlu taşlarına bıraktım düşlerimi
Ağladım sende kaybettiğim çocukluğuma
Canım yok
Heyecanım yok
Anamdan kalma bir duada buluyorum yaşama hevesimi
Belki öğreneceğim her yaranın gönül yarası olmadığını ama
Ben şimdi her şeyi gönül yarası sanıyorum
Öznesiz devrik cümleler arasında sıkışmış nefesim
Kelimeler takılıyor boğazıma
Ben bende nefes alıp sende yaşıyorum Vera


Nehirler akıp gitti taş yosuna kavuştu
Ateşi yaktın gittin payıma yanmak düştü