Boş anılar,
Sıralı sıralı önüme düşüyor şimdi,
Hepsinde bir savaş mevcut,
Karanlıklar, güle dönüşüyor,
Kırmızı hepsi.

En güzel ölümü yazmak isteyen,
Ve yaşamak sonsuza kadar, atan bir kalp,
İlk anneme sonra babama keder düşer,
Sonra sana uğrar yokluğum,

Ama satacağından haberim var gülüşünü,
Ona, bir başkasına, güneşe belki ya da gölgelere,
Lütfen üstünü ört,
Kimse bilmez o güzelliği sarılırken sevgiliye soğukta,

Ne güzel olurdu gülerek yaşamak ve dostça
Ve ne güzel olurdu en son sayfa da güzel bir elveda diyebilmek senle,
Kurmaca oyunlardan çıktım ben,
Babam çok iyi bilir muzurluğumu,
Annem çok iyi bilir tembelliğimi,
Ve sen çok iyi bilirsin çok konuştuğumu.

Bilirsin, direkt felsefe yaparım,
Bilirsin, hemen karşına oturur
Bakarım; kahve gözlerine ve sorardım hep ben sana hatırla;
Bana Ankara’yı anlat derdim hep..
Koşulsuz sevdiğin zamanları ya da koşullu bağlılıklarını,
Çocukluğunu sormaya cesaret edemeden gitmiştin zatenz
Hızlıca, vurdumduymaz seni, güzel şey.

Bir resim çizdim şimdi içine mutlu bir sürü şey koydum,
Bana en son dediğin şeyi unutmuyorum,
Çabası, mutlu olmak için,
Yorulması düşmek için,
Güzellikler içinde görmek varken seni,
Uğultulu seslerin içinde uğurlamakta varmış
Ölüm gibi biraz