"Kanma,
Kalınca, kendinle boş bir vaktinde,
Diyeceklerimi sende dene, kendinde.
Sağ el ile tut sol eli,
Sor bakalım, bu kol kimin diye.
Olur da,
"Benim" derse nefsin,
Sen kimsin de, çekil hemen geriye.
Veremez bir cevap, döner deliye.
Haklı, ama o da kendince,
Ben bilmez kimdir kendi,
Anca der, "Benim ben" diye.
Kolun sahibi bilmez "benim" diyeni,
Söylesene hadi,
Bilemedin mi "ben" diyeni,
Tarif edemedin mi sesin geldiği yeri,
Sustun,
Düşün,
Bulamadın mı?
Ben ile benlik nasıl sende bir oldu, anlayamadın mı?
Yok mu bir cevap,
Bu sessizlikte ne?
Akıl ile konuşan nasıl akıl edemez "ben" diyeni,
İnsan aciz bir kul işte,
Nefsi ona, o nefsine köle,
Düşman arama dışarıda kendine,
Aç içini, bak önce, kim bu "benim" diyen diye.
Tanımaz, bilmez isen kendini,
Aradığını göremez,
Duyduğunu seçemezsin,
Uyanıksın dır, rüyada geziyorsun,
Kara kara düşünür, hesap edersin.
Ya peki, nasıl görmeli "ben" diyeni?
Hakikati arayan nasıl bulacak Rabbini?
Kaldır beni, gör Allah’ı."