Bir Semtin Yalnızlığı





Sessizce düşündüm seni ve sesini
O kadar çok sarılmak istemiştim ki ikisine de
Gece yarısı semte yalnızlık düştüğünde anladım
Senin beni sevmenin imkansızlığını...
Beyhude kelimelerle çıktığım gün karşına
Bir gülümseme atmıştın bana hatırlasana
Hala gözlerimde saklıyorum o tebessümü
Sen farkında olmasan bile...

Otobüsün camında ansızın düşüyorsun aklıma
Öylesine dalıp gittiğimiz hayaller geliyor aklıma
Masum çocuklar gibi aldanıyorum hepsine
Sanki gerçek olacakmışcasına...
Çalgının teline vurur gibi vuruyorum kapına
Her defasında beni hüsranın kollarına bırakıyorsun
Ne varsa içime çektikçe eriyor gözlerimde sigara gibi
Geçmeyen günler,gelmeyen hayaller ve sen...

Ve bir gün seni son görüşümdü,biliyordum
Ne olur kızma bana, sana veda edemiyordum
Aynı otobüsün iki yabancısı olduğumuz günler varken
Aynı şehrin iki yâri nasıl olabilirdik ki
Ne olur kızma bana dayanamayıp seni yazdığım için
Ve ne olur gocunma bana seni sevdiğim için
İnan ki şaka yapmıyordum,
Gerçekten de gökteki güneş gibiydim sen benim için
Her daim sen beni izlesende ben sana bakamıyordum
Baksam bile dokunamıyordum...