Bir gün sende anlarsın ümitsiz kalmayı
Bir gün sende anlarsın sessizce yaşamayı
Bir gün sende üşenirsin nefes alıp vermeye
Bir gün sende belki bir gün sende
Yaşamak zorunda kalırsın ölü olduğun halde...
Öylece bırakıp gidişlerle avutursun kendini
Ne kadar saklanırsan saklan,merak etme
Hesap günü istesen de saklayamazsın kendini
Bir gün sana da atarlar can alıcı o bakışı
Bir gün sana da yaşatırlar yaz gününde kışı
Boşuna zorlama kendini,kimsecikler duymayacak
İçinde zamansız kıvrılıp duran haykırışı
Ardından kopan büyük bir yemin olacak
Geceler mezarın gündüzler cehennemin olacak
Elveda deyip sakındığın ellerin...
Bir gün seninde boşa çıkacak,
Kurup durduğun hayallerin...
Şimdi düştüm kara batak ayrılığına
Sarhoş oldum hayal kırıklığına
Bir türlü inanamıyorum
Uğruma değilde başkası için ağladığına
Yazıklar olsun değersiz sıfatına
Benden sonra kavuşur musun sandın rahatına
Ne kulak veren olacak feryadına
Ne de mutluluk bahşedilecek hayatına
Susuyorum ulan susuyorum...
Ayrılığına susuyorum
Mutluluğuna susuyorum
Sessizliğine susuyorum
En kötüsü de kendi kendime susuyorum
Bir gün sende yaşarsın acıyla dolu duygularını
Bir gün seninde alıp giderler uykularını
Bir gün seninde titretirler korkularını
Öyle bir gün gelecek ki
Bırakıp gittiğin yerde beni bekleyeceksin saatlerce
Beni anıp hatırlayacaksın günlerce
İsmimi zikredeceksin her gün her gece
Beni bırakıp gidişine yanacaksın sadece
Sen yolcu ben tren olacağım
Ama o tren çoktan gitmiş çoktan göçmüş olacak
Ne o treni görebileceksin
Ne de o trene tekrar binebileceksin
Ne varlığından ne yokluğundan haberdar olduğun ben,
Kaçtı o tren güzelim kaçtı o tren
Artık her şey için sana geç bana erken
Ne oldu da başkalarına gittin ben varken...
Bir gün sende anlarsın ümitsiz kalmayı
Bir gün sende anlarsın sessizce yaşamayı
Bir gün sende üşenirsin nefes alıp vermeye
Bir gün sende belki bir gün sende
Yaşamak zorunda kalırsın ölü olduğun halde...