k’ardandı her şey
yok olup gittim kendimden çok uzaklara
buralarda güneş bağ bozumunda
ördekler, kuğular, martılar, güvercinler küsmüş bana
arılar da bahçemdeki lavantalara gelmiyor
o iki beyaz kelebek de yok ortalarda



Farid Farjad âhhh ki âhhh
nasıl da ağlatıyor kemanın yanardağdan nağmelerini
en kızgın lavlar esir almış güzelim gözlerimi
canımdan çok sevdigim kendimi
çal kemancı çalll
yansın , yıkılsın yedi cihan
şerefime kına yaksın dost bildiklerim
çal kemancı çal
can kırgınlığıma iyi gelecek şeyler çal



anamdan emdiğim süt hakkına
şubatın on dördünü bekleyemem
şimdi beni bana anlat
uyan baba
sıyrılıp toprak bedeninden
sarıp sarmala içimin kırlangıç çığlıklarını
uyan baba
uyan
beni bana emanet etmiştin ya
sırra kadem basan kimliğimle
dün gece dolunayın aksinde
yitirdim çocuksu gülüşlerimi



U Y A N B A B A’ M
Y
A
N

nagihan