Olur muydu olmaz mıydı ikilemi değil mi
Nasıl da yaktı canı, çevirdi sanki küle
Haniydi o mazinin gülüşleri neşe katardı
Hasretlik bile yakamamıştı böylesi şu canı da
Faniliğin içindeki her yönden daraltan, boğan
Bir daha değememek var ya değil tene
Fersah fersah uzak baktıran hem de gönle
İşte o zaman anladım, yıkıldım,tükendim
Sen, kendinle birlikte geleceğe inancı
İnancı besleyen ümitlerimi de toptan tükettin.

Az daha sabır olsaydı demek var dilde
Mihrabımız gibi sevmeler söyle nerde
Arşa erişsin dilerken onca sade duygular
Yazık oldu, henüz yeşermeden de soldular.

Sorgulamak, hesaplamak, ön görmek yoksa
İstifleyerek yaşamaksa bu berbat hezeyanlarla
Niçin akıttık ki içimize oncadır türlü cefayı
Savuşsun istemedik mi cümleten türlü belâyı
Ve sen ayrıldın bu kutlu yoldan, düştü omuzlar
Arkandan neler söylendi bilemezsin belki
Ve fakat bizde, kurudu gözlerde pınarlar.

Mutlu olma diyemem belki, dilim lâldır
Mutlu da ol diyemem ki, kalpteki hardır
Yaratan bize verdi ağırını yükün, baş üzre
Ölene dek kalacak ayrılığın acısı, artarak
Taşımak düştü bize, küstü gönül biçâre
Öyle bir dokundu ki geçmeyecek acısı
Kanayıp duracak, tampon, turnike nafile
Yıllar öncesinden kalan bir resimsin sen
Ölene dek duracaksın, solmaksızın yürekte...

Oğuzhan KÜLTE