Ah be dünya daha çok yol var yürünecek
Ve geride kalan, bir yol var yürünmüş
Rüya kadar buğulu , istenmek kadar sevecen,
Hem uzun ve de düz olmayan bir yol
Güneş parlaklığındaki gözlerim
Kalabak pınarı gibi bitmeyen mutluluğum.
Azalmayan artan heyecanım
Gizemli Eskişehir’in, gizemli tahtı.
Mevsimlerin hatırlattığı çocukluk yıllarım
Yüzümü iyilik meleği okşardı
Neler gezinmezdi ki saçlarımda.
Gözlerim sevgiyi hiç bilmezken
Ellerim nefretle hiç kalkmamıştı.
Hacer’in kollarında İsmail sanırdım kendimi
İshak gelip de çöle gidinceye dek sürdü
Tepindikçe yerden “Zemzem” fışkıracağını düşünürdüm
Tarlalarda sazlıklarda koşardım
Sürünün ardında sabahın seherinde çığlıklar atar,
Sonra yankı yapan sesimden bazen haz alırdım,
Ses bana geri dönünce de biri var diye korkardım.
Çölde annesiz kalan İsmail gibi.