Yar gidelim gel yaylaya,
İşi vuralım kolaya,
Başım girecek belaya;

Para etmez, ölün, dirin,
Tadı yok bu şehirlerin ...

Seni kapıp kaçacaklar,
Başıma dert açacaklar,
Bunlar bir gün uçacaklar!

Kimse kalmazken şehir de,
Biz kalırız kara yerde !

Bitmiyor tozu dumanı,
Kimse çalmıyor kemanı,
Ağlatacaklar ananı;

Kaçar gibi gözlerimden,
Gel kaçalım bu şehirden.

Hani kar çiçeği vardı,
Tazı tavşanı kovardı,
Çobanlar ıslık çalardı

İçi geçer turnaların !
Burada kalmadı yarın.

Bakmam artık ben yosmaya,
Gidelim çimen basmaya,
El uzatalım asmaya;

Canı çıkmadan eriğin,
Tadı kalmadı erliğin!

Veriyorlar her gün sala,
Oldu dört yanım musalla,
Ne bey kaldı ne de molla;

Suları yoktur içecek,
Bunlar bir gün delirecek !

Gönlün döndü farfaraya,
Sende alıştın buraya,
Yüreği verdin kiraya;

Beş paralık asaletin,
Ne his kaldı, ne hasletin.

Oldun şehirli iyice,
Dolan şimdi cüce cüce,
Ne gündüz kaldı ne gece;

Her ses bir ölüm busesi,
Kesilmiyor korna sesi...

Bak gönlüm düşüyor dara,
Kimse bilmez, saygı, sıra,
Gidermiş gibi Mısır’a;

Herkes kırar birbirini,
Yar kaybettim ben yerimi!

Söylüyorum da inanma,
Kurulmaz dağa donanma,
Bitmez içimdeki yanma;

Götür istediğin yere,
Kaçıp şehirden sihire...



Hayrettin YAZICI