Ne sözler duydu benim kalbim…
Aşka dair!

Acıların en büyüğünü yaşadı yüreğim
Terk edilmekti telaffuzu dudaklarda…
Kaç mevsim hazana döndü hayatımda!
Zemheri ayazında titrek bi bedendi düşlerim,
Ne olurdu sanki böyle çekip gitmeseydin…
Hiç mi düşünmedin acının bendeki yenilgisini
Gözlerime yıldırım gibi düşerken gidişin,
Bilemedin mi ben ateşle yanıp bitmiştim!
Asılı kalmış bi kaç sözcük dudaklarının kıyısında,
Anladım ki çok sonra
Sendeki “seni seviyorum”lar en doğru yalanlardı aslında...

Zamanın hızına yetiştim artık,
Senli geçmişimde eriyip bitmiyorum…
Artık sen yokken ben,
Bugünümde var oluyorum…
Bir küçücük yağmur tanesi büyüklüqünde
Değerin kalmadı gözümde…
Kocaman bir hiçsin artık,
Yazık seni kalbimde büyüttüğüm günlere,
Yazık sana ait sandığım düşlerime…

Vazgeçti çoktan gönlüm yalan sevdandan,
Masum bir gülüşe ev sahipliği yapan
Ve mutluluktan bıkmayan biri oldum,
Yokluğunda öğretti bunu bana zaman…
Kaybettiklerimle yok ettin doğrularımı…
Bana kazandırdığın bir tek şey var ki;
O da gidişin…
İyi ki diyorum artık,
İyi ki seni terk etmişim…
İyi ki benden gitmişsin!
Anlıyorum artık…
Akıttığım inci tanelerine değmezsin…