Bir tuhaflık var üzerimizde...
Değişiyoruz,
Yabancılaşıyoruz kendimize !
Önce, entelektüel olmanın gayesiyle şivemizi yitirdik.
Sonra değerlerimizi, kültürümüzü, benliğimizi…
Ve çocukluğumuzu paylaştığımız insanları tanımaz olduk sonra.
Hangi gerçek bu?
Hani?
Ağzı süt kokan çocukluğumuzun gölgeleri.
Nerede?
Top koşturduğumuz arnavut kaldırımlı sokaklar.
Dedim ya, Değişiyoruz.
Yabancılaşıyoruz kendimize…
Azalıyor gayri safi milli dostluklarımız…
Bir merhabayı bile çok görüyoruz artık karşımızdakine.
Hep bir azamet…
Ne hikmetse kıl aldırmıyoruz burnumuzdan.
Bayramdan bayrama soruyoruz komşumuzun ahvalini,
Hep bir neden arıyoruz,
Gök gürültülü sağanak saflığımızla…
Hangi kendimize gidiyoruz peki?
Sorduk mu hiç bu soruyu kendimize?
Şimdi;
Yorgun düşmüş ruhumuzun ayak sesleri,
Salası okunan mazimize karışıyor.
Soluklanıyor besbelli zaman,
Ve gölgesinde yarım kalmış öykümüz…
Velhasıl,
Hiçbir ezgi yerini tutamayacak uyusun da büyüsün ninnilerimizin
Hiçbir çorbanın tadı,
Annemizin ellerinden çıkmış çorbanın yerini alamayacak.
En kötüsü de büyüdükçe kalabalığın içinde yalnızlaşacak yüreğimiz.
Ne vakit derdimizi paylaşacak bir dost arasak,
Aradığımız kişiye o anda ulaşılamayacak.
Oysa yürümüş zaman,
Başkalaşmış insanlığımız.
Kalmamış eski hevesler,
Kan tutan duygular…
Görünmüyor artık yalnızlığımızın ardı.
Ölmüşüz…
Hakkı helal edilmemiş bir geçmişi kaşıyarak,
Bitmişiz.
Haberimiz yok…












14.07.2015