Düşünmeden sonunu.
Tuttuk evliligin yolunu.
Bilmedik aşkın oyununu.
Önceleri, evliliği pek ciddiye almadık.
Evcilik oyunu gibi sandık.
Birazcık da olsa...
Paramız ve havamız vardı.
Biz böyle...
Bir yatak, bir yorgan ile mutlu oluruz sandık.
Aramızda saygı hiç yoktu, sevgi ise azdı...
Tabii, arkamızda, paramız ve babamız vardı...
üstelik ukalalığımız da hat safadaydı.
Bizim için hayat...
Bugün var, yarın yoktu...
Üstelik, insanlar umrumuz da bile değildi.
Hayat bizim için, günü birlikti.
Çevremize göre, sonu yoktu, bu evliliğin...
Ama, biz umursamamıştık...
Alaya alıp, oyun sanmıştık.
Aman sende dedik...
Her şeye gülüp geçtik.
Ciddiye almadık.
Umursamazlığı kattık neşeye...
Kime ne dedik...
Har vurup, harman savurduk.
Para bitti.
Ev gitti.
Araba onur yitti.
Parasızlık yalana, dolana itti.
Zamanla hasret kaldık gülmeye.
Muhtaç olduk bir kuru ekmeğe.
Dinçer Dayı