İSTANBULDA BİR GÜN
Seni her yaşadığımda
biraz daha aşık oluyorum
sadece bir kent değil
apayrı bir ülkesin sanki
cennet ve cehennem içiçe
karmaşa perisinin düşler ülkesi
dün yine kollarındaydım
en büyük aşkım denizle başbaşaydım
rüzgar yosun kokusu döndürdü başımı
sanki ben o sulardan çıkıp gelmiştim
içimde öylesine garip bir duygu
bu kadar mı sevilir deniz
bu kadar mı özümlenir özlenir
ve insan bu kadar mı özdeşleşir
gözlerim martılarla sevişti bembeyaz
ışık ışıktı kanatlarındaki özgürlük
sürü sürü Kefallere ekmek attım
şimdilik kurtulmuşlardı sofralara yemek olmaktan
yeşil yeşil orman gibiydi yosunlar
hiç durmuyordu deniz annem
içinde milyarlarca yaşam kavgasını saklarken
akıyordu nehir gibi vuruyordu kıyılara
dalgaların bitimsiz şarkısını dinliyordum
kimseler duymuyordu o şarkıya katılıyordum
tenim güneşi içerken rüzgarla mest olurken
benliğimde yudum yudum duyumsuyordum
mutluluk buydu yaşamanın anlamı buydu
ben denizdim sanki deniz de ben
topraktan geldik diyorlar ya
ben öyle değilim galiba
öylesi dayanılmaz bir çağrı ruhumda
küçücük bir damladan oluşmadık mı
ve yaşamımız açılmıyor mu okyanuslara
o yüzden tek huzur bulabildiğim yer deniz
çünkü zaten içim dalga dalga giz giz
dilimde eriyen dondurma tadındaydı gün
soluduğum her nefesle işlendi ince ince anılara dün
Nilgün ACAR 27.07.2007