0
Yorum
12
Beğeni
0,0
Puan
3666
Okunma
Zamanın donduğu bir kapı, sonsuzluğa uzanan giz,
Matem uzak, bir ummandı sevinç...
Kaybolan yıllar mezarlığının köşesinde lüleli saçlardan bir iz,
Ben yorgun, güçsüz bir iki adım; Sana son nefes sürünen bir hiç!
Zamanın vurduğu bir kapı, acıya gülümseyen bir yüz,
Hanesinde Leyla’nın; masumiyeti gülünç,
Tablolar süslerken duvarlarını, yatağında Leyla’nın bedenini bozan binlerce iz...
Kahvesinde kırk yıllık inkarın saniyelik hatırı yitik...
LokmanPOLAT