Sana hiç söylemedim ama,
Düşlerden çalıyordum seni.
Yüreğinin adımlarıydı kelimelerim
Ayak izlerini öpüyordum yazdıkça
Kaleme dokundukça nefes alıyordun
Kendini öldürdün,
Kalemimi kırdın da gittin...


Şiirlerimi sayfalardan söktün de gittin!


Kirpiklerimde birikiyordu notalar,
Gözlerim üflüyordu aşkın surunu yüzüne
Hangi hayal kırıklığı parçaladı
Pamuklara sardığım kalbini?
Nasıl bunca yabancılaştın kendine?
Şarkılardı, söyleyemediklerimi sana fısıldayan
Beni susturdun,
Şarkıları notalarından söktün de gittin...


Adını gitarımdan sildin de gittin!


O sahil eski sahil değil artık,
Seni söyledim,
Dinlemedi...
Kaldırımlara yasladım yüzyıllık kederimi
Ahmaklığıma kaldırdım kadehleri ilk defa bir öğle vakti
Kuşlar biliyordu,
Sen bilmiyordun...
Gemiler dönüyordu,
Sen dönmüyordun...
Eller biliyordu
Sen kıymet bilmiyordun...
Beni son kere şaşırttın
Kendini hiçliğe astın da gittin...


Bu aşkı piç ettin de gittin!


Sana hiç söylemedim ama
Dualarımda büyütüyordum seni
Her gün azar azar bozuk para gibi harcadığın
‘Biz’e nazaran,
‘Sen’i koruyordum kendimce
Yaşadığın, yaşattığım herşeye ihanet ettin
Son kurşunu anılara,
Sözlerini boşluğa
Sıktın da gittin...


Şiirlerim topladı bohçasını
Kağıdı çıplak bıraktın da gittin...






Elif SEZGİN