Takatimi aşınca, taşıdığım can yükü
Anadan doğduğuna pişman gibi ağlarım
Hükmünü sınayınca ayrılığın tüzüğü
Virtüözün elinde keman gibi ağlarım

Mutluluk kaynağımı yanımda görmeyince
Gözlerimin içinde, izin vermem sevince
Kirpiklerden dökmeye başlarım ince ince
Sürüsünü yitirmiş çoban gibi ağlarım

İcabet olmaz ise, ellerimin sesine
Beyaz bayrak açarım, feleğin ladesine
Son noktayı koyarım, yaşama hevesine
Yangına teslim olan orman gibi ağlarım

Elimde değil işte, onsuz geçen bayramda
Her şey silinir bende, oturamam odamda
Söze dökülemeyen yangın başlar şuramda
Tekbirleri söylenen kurban gibi ağlarım

Muhannet kapısını ölsem de çalamam ben
İstesem de yapamam, rol nedir bilemem ben
Yaptığım hiçbir işte, yapmacık olamam ben
Delibal’ım ben var ya, sübyan gibi ağlarım

DELİBAL – Celil ÇINKIR