Ölüm denen gerçekle, tanışınca varlığı
Dünyalık uykusundan, kalkıp gitti Yönder’im
Doya doya sürmedi, canda bahtiyarlığı
Kaderin dert yükünden, bıkıp gitti Yönder’im

Sıfır bir sularında, hayallerde gezindi
Sabah saatlerinde, gelen haber hazindi
Ortalığı kaplayan, tarifsiz bir hüzündü
Gecenin bir vaktinde, çıkıp gitti Yönder’im

Gönüllerde taht kurdu, hayır, hasenatıyla
Dünyalık saltanatı, son buldu vefatıyla
Ahret hava yolları, yolcusu sıfatıyla
Gönül penceresinden, bakıp gitti Yönder’im

Adam gibi adamdı, tanıyanın gözünde
Harcadı tüm ömrünü, insanlığın izinde
Zerrece bozulmayan, maya vardı özünde
İsmine imzasını, çakıp gitti Yönder’im

Azrail’in önünde, başı öne eğildi
Ana, bacı, kardeşi hıçkırığa boğuldu
Kimliğine baksanız, sıra onun değildi
Bütün sevenlerini, yakıp gitti Yönder’im

Kana kana sevmeden ruhunun eşini o
Ahrete bırakarak, dünyalık düşünü o
Henüz bitirmemişken, elli dört yaşını o
Ömrünün baharında, çekip gitti Yönder’im

Yaylaları, gönlünün yurdu gibi olunca
Senelerdir çektiği, derdi gibi olunca
Şentürk ailesinin, ferdi gibi olunca
Delibal’ın boynunu, büküp gitti Yönder’im

DELİBAL – Celil ÇINKIR