tuhaf zamanlarda bakıyorum içleri incir çekirdekleriyle işlenmiş yanaklarına...

ben sana sessizken rastlıyorum hep aydınlıklar
ve nedense hiç duyamıyorsun tanrının hediyelerinde ki benim ictenligimi...

sana çöl çiçekleriyle geliyorum zaman zaman
zaman ötesi bahçelerinden

belki de sana gülünç geliyor
kıs kıs gülüyorsun tatlı ve çocukça

gülüyorsun
çok renkli utanç oluyorum
kendimi palyaço gibi hissettiğim için...

bir parça karanlıktan dönüyorum diğer dünyana
enseme çarpan venüs
seyrini izliyor yıldızlarının
gülüşünden saçılan...

bence bu çocukluğa bir şefkatle yaklaşmalısın
çünkü diğer yüzlerin sana ait olduğunu düşünmüyor elindekiler
ve sanırım hala elinde olduklarının da farkında değiller

senden dönmek istiyor sana bakışların
ve tüm ukalalığım yanaklarında ki pamuk şekerden kaynaklı

ben suçlusun çünkü biraz
öyle sadece
ve cezası sen olmalı
dudakların çekmeli ağırlığını
başka dilde anlatamazdım
bu yüzden bozdum seyrini

tuhaf zamanlarda bakıyorum...

can-i