0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
312
Okunma
Güneş’i balçıkla sıvamak istediler,
vicdana kadar kıvırarak
kirlettiler ellerini,
gece düştü,
sevindiler...
Fakat bu zavallılar
bir türlü anlayamadılar:
Güneş yine doğacaktır
karanlığın ardından...
İçinize dolan zehir
sızdı sizin o kırık ve iğrenç
kıskançlık kabınızdan,
böylece, ele verdi sizi...
Benimse içimde çok da bir şey değişmedi:
artık kızgın değilim,
ne de değilim küskün,
size tek-tek diyeceğim bir tek yürek sözüm var:
karı gibi sövüşme,
fevkine yüksel, miskin!
Kalk ve dönüp içindeki
o korku ve kibiri gör,
ayakların altındaki
ezilmiş benliğini gör!
Ne cesaret, ne de benlik
kendine yer edinemez
bil ki, o durduğun yerde:
kendini ayaklamışsın
Güneş’in doğduğu yerde...
5.0
100% (1)
