Mesafelerini geniş tut:
iki günlük adamlar bir ömrü harab etmeye yeter.
Bir tek ona seviniyorum ki,
bu harabeler içinde bile seni hatırlatır sükut.
Kapadıkça kulaklarımı sürünün gürültüsüne
içimdeki suskunluk hayaline yüz tutar,
istediğin kadar da yol alır sana doğru
bana seslen, beni duy yeter ki.
Neden sana içimi dökmek gereği duyuyorum ki?!
Üstelik, bilsem bile ki,
beni duymak istemeyen birisi kadar sağırsın.
Ya susmam gerek yeniden,
ya da seni bana gönderen,
geç kalan kısmetime meydan okumam gerek...
Bu kadar basit...

Geçmiş ortak konumuzda
çok küçük bir yenilik var -
sana hasretim arttıkça
şiirlerim serbestleşmekte -
kafiyelere sığamadığımdan...
Tenhanın sahip olduğuyla geçiniyorum işte
hasretimi avutuyorum
resmine bakaraktan.

Belki, hiçbir terazide
hiçbir kriterde birlikte tartılamazdık,
ancak en azından
insandık ikimiz de...
Ve de sende benim can attığım gizli bir huzur,
bende de seni korkutan bir kargaşa vardı.
Fırtınanın denizin o zarif sükutunu
en durgun anında gelip bozduğu gibi.
Ne çılgın dalgalar yaratabilirdik,
ne gemiler batırabilirdik düşünsene...
Tezatlara muhtaçtır en ali duygular da
En derin, en sessiz denizi sever fırtına.

Hafızam şu an senle öylesine meşgul ki,
anlamsızlık illetinden kurtulmuşum
hatta incelmiş sezgilerimle
anlamların batınında yatan farklılıkları bulmuşum:
artık iyi biliyorum ki,
his başkaymış, duygu başka,
keder başka, hüzün başka,
hayat başka, yaşam başka...
İçimde bengi dönüş esintileri var,
en çok da;
seni hatırlamak, seni düşünmek.
Ardından,
henüz gerçekleşmemiş üç-beş paranormal arzu
ve her gece kafamın içinde kurcalanan bir soru -
acaba seni unutur muyum, aklımı kaybedersem?!
Belki de sen hala
hedeflerimle ölçüp, başarılarımla biçiyorsun beni,
bense
deli raporu alıp
mahallenizin delisi olmak isterim...