Bakışların - Mayıs ayının ortasında beklenmedik kış fırtınası...
Örtünmeğe şans tanımaz,
düşünmeğe fırsat olmaz...
Sen de hiç düşünme artık,
zaten,
düşündüğün gibi değil:
aynı anda hem akıllı, hem de duyarlı olmak
en ağır işkenceymiş hayatta...

Sen bakma ki, "evet" ve "hayır" arasında sorularla savaştayım,
kendim bile anlamadan çocukluktan felsefeye ve şiire müptelayım,
üstelik ikisi bir arada..
Çoğu kişi bilmez ki,
şairlik ve felsefe bir arada olunca
ne dahilik, ne de ki bir ihtişamı olmaz,
tam tersine, çılgınlığın dibi olur, güzelim...
Nietzschenin akıl sağlığını kaybetmesi gibi...

Neler kaybolmuyor, neler tükenmiyor ki?!
Sen kapitalist fikirli ve kaprisli genç bir kız,
her şey tükenmeli sence de...
Hatta duyulan hisler de,
yazılan şiirler de...
Azacık doldurulunca içimizdeki boşluk,
sevilmeği duyumsayınca,
kendine değer biçince,
hazzı bitince her şeyin,
kafiyeler tükenmeli,
sözler kilitlenmeli,
gözler kaçırılmalı,
sesler unutulmalı,
yaşanmışlar kapatılmalı sandığına geçmişin...
Kahrolsun her şeyin kökünü kazıyan Freud da!
Felsefe mutsuz şairlerin hastanesiyse,
bırak açıklasın sana olan duygularımı,
insaniyetten mahrum yüz türlü acı sebep uydursun,
vurdukça vursun yerin dibine!
Çarpıtıp hislerimi zevke alet etsin hepsini,
şiirlerle sınırlasın psikolojimi...
Bir tek sen duysan beni, bir tek sen anlasan keşke...
Ben ki bundan zevk almam,
ben sadece severim...
Bil ki, şiir yazmasam da,
ben yine de şairim...
Sense benim paramparça,
bu dağınık ruhumun
yaralarına sürülecek melhemdin...
Bir az da sabretseydin,
çeliğe dönüşecektim...
Susturdun,
sustun
ve gittin...
O günden hislerimin içine gömülü
iki ömür sarfetmişim toparlanmaya:
bir insan ömrü ve bir şair ömrü...
Ancak yine de her tarafta - darmadağınım
ve her yerde olan hiç bir yerde değil derdi bir üstinsan.
Her yeri boş ver de,
bir tek yüreğinde olsam,
bir ömür yeter bu bana...

Bakışların - Mayıs ayının ortasında beklenmedik kış fırtınası...
Örtünmedim,
düşünmedim,
sustum ve içimde yeni bir ateş yaktım:
gelecek kışa kadar,
gelecek bakışlara kadar...