Alkışlar yükseldi parlak bir tribünden:
âli bir toplantının açılış konuşması,
ardından
beni hâkim topuna koyaraktan
kitlenin üzerine fırlattılar...
Beklemiyordum...
Uzaklaştıkça karardı gözlerim,
seçemedim akı karadan,
seni aradım belki bulurum diye
bana değer verenlerin
sitem dolu bakışları arasından,
ancak göremedim...
Affet beni,
üzgünüm ki,
bu gün o iğrenc yığınları çiğnedim...
Kendimi hiç bu kadar kirlenmiş,
aşağılanmış hissetmemiştim...
Şansım yaver ki, sen orada -
beni izleyenlerin arasında değildin...

İçimi diden o soruyu ben de sordun kendime:
’ya nasıl oldu da bu oyuna geldim ben?!’
Ciğerparem, çünkü beni
vicdanımla kandırmak,
zulmette parlatmak çok kolaydı;
hâlâ aşırı toyum,
ve hâlâ çocuk gibi saf:
kurbağadan güzellik bekliyorum,
yılandan insaf...

Çarmıha gerilmiştim gözlerimi açtığımda:
tek başına,
unutulmuş bir tepenin üzerinde
etrafımı kitle kokusu kaplamıştı...
Az sonra karagüruh akıştı:
içlerinde bastırılmış korkuyla
her taraftan nefret kusup
ruhumu çekiştirdiler...
Gözü aydın sürünenlerin
ve puskuda onların zehirini güdenlerin!
Bireyselci bir şairi
kitleye yem etmiştiler...