Elma kokusuna koşuyor bedenim
bedenim ki sesime büyük geliyor
yapışıyor tensizliğime avaz yangını çığlığım
gölgem düşmek üzere, savunmasızım kendime

bir ip göğe uzanıyor beşiğinde, ruhumsa boğuluyor derin nehirlerde
kolsuzum acımasız bir savaşta
her adım/da inanç yaşlarımı yakıyorum
göğün sesine çarpıyor cesetlerim

soluk benizli atların saçlarına örgülenmiş içimin acısı
suyun sancısında yıkıyorum nefesimi
insafsızlığını kustukça dünya, pul pul dökülüyor derim

yüreğim yangın duvarı, tutuşuyor toprak ağrısı her dokunduğumda

kayalıktaki çığlıklar üryan bir boşlukta kalbimi kemiriyor düşüyor uçurumdan sesimin yankısı
uçurumlar uçurumlar ki kan gülü

hangi tene değse ağıt matemi dikiliyor üstüme
üstüm ki elma kokusu, ecel gömleğini geçiriyor bedenime

vahşetin rengine isyan ediyor son nefesin gölge/siz/liğinde sesim
ellerim ki geride kalan karanlığın yüzünü dikiyor

yırtıp tüm ölümlerin kokusunu gömecek bir yer arıyor gözlerim...