Bazen her nedense şımarmak istiyor insan
Şımarmanın ne olduğunu bilememek ne acı
Şöyle doyasıya bir şımarabilseydim birine
Benimde kahrımı nazımı çeken birileri olsaydı
Ve yahut ta anlamsızca kahkahalar atabilseydim
Yarının çelimsiz cılız kaygılarını düşünmeden



Bazen alıp başını uzaklara gitmek istiyor insan
Yalnızlığının tahtını kurmayı diliyor bir dağ evine
Puslu havada dumanlı sabahların erken saatlerinde
Çay demleyebilseydim odunlu eski bakır semaverde
Karadeniz in ıslak yokuş engebeli yüksek yaylalarında
Koyu yeşillikli fındıklı çay bahçelerinin içerisinde



Bazen hep bir arada olmak istiyor insan sevdikleriyle
Geçmişin o derin mazisinde yeniden yaşamak
Kimse ile küsmemiş kimse göçüp gitmemiş olsa
Eş dost akraba çoluk çocuk bir arada curcuna
Sabahat ablanın kına gecesinde kırmızı mendil sallasak
Afet ninenin paçalı bodur kara tavuklarını kovalasak.




Bazen günü kurtarmaya çalışıyor insan hunharca
Yaşamaktan muzdarip bıkıp usanıp boğulurcasına
Bedenine yük geliyor üzerine giydiği kalın giysileri
Geçmiş ile gelecek arasında sıkışıp kalıyor üzülüyorsun
İster istemez ayakta durmaya çabalıyor zorlanıyorsun
Taşıyamaz hale geliyorsun tüm bu yükleri omuzlarında



Ve bazen de her nedense istemsizce ölmek istiyor insan ...




*

Semra EROĞLU Şiirleri sevdiren kadın