İlk basamak, ilk adım,
Böyle yazdı alnıma, alemlerin sahibi,
Annemin kucağında, başladı serüvenim.
Sanki olup bitenden haberim varmış gibi,
İlk adımda ağladım...

Çağlıyordu, yerinde durmuyordu bedenim,
Basamaklar üstünde, sanki uçarmış gibi...
Aldı beni götürdü, savurdu merdivenim...

Her şey tatlı bir rüya, her şey hoş bir hevesti,
Farketmedim zamanın önümden akışını.
Gaflet üstüme doğru bir meltem gibi esti...

Gördüm her basamakta, baharını, kışını,
Ruhuma geleceğin vehimleri yerleşti.
İşledi çizgi çizgi, yüzümde nakışını...

Büyüdü günden güne gözümde basamaklar,
Ne gücüm var koşmaya, ne çıkmaya nefesim.
Söndü gözümden ışık, bulutlandı ufuklar...

Mazi artık geride, yırtık, tozlu bir resim,
Gençliğim, ümitlerim, yıldızlardan uzaklar.
İlk bahar, yaz, kış derken, gelip çattı son mevsim...

Bitti basamakların, çekilmez işkencesi,
Atladım birer birer, geldim muhasebeye.
Düştü bu son adımda, bilinmezin peçesi...

Bir kuyunun dibinden, yükseldim en tepeye,
Çözüldü alemlerin, esrarı, bilmecesi.
Eriştim her faninin erdiği mertebeye...

Ahmet Turgut Atlık