Her biri aslandılar, yiğittiler, gençtiler,
O kutlu müjde için, canlarından geçtiler,
Ruhlarını şehadet, öyle kuşatmıştıki;
Ölüm elinden zehri, şerbet bilip içtiler....

O mertebe bir şandı, hazdı, Çanakkale’de,
O erler ki; bir destan yazdı Çanakkale’de..


Hepsi ana bağrında, açılmamış güldüler,
İsimsiz, memleketsiz, kefensiz gömüldüler,
Bir kuş oldu ruhları, dolaştı asumanda,
Bir hayat ki ölümsüz; sanmayınki öldüler.....

O gün mevsim bahardı, yazdı Çanakkale’de,
O erlerki bir destan yazdı Çanakkale’de.......


Onlar, Rabbin katından üflenmiş nefestiler,
Bir cepheden cepheye rüzgar gibi estiler..
Tüm yeryüzü titrerken, Allah nidalarıyla:
Tek bir vücuttu sanki, hepsi tek bir sestiler..

O gün mermiler sözdü, sazdı Çanakkale de,
O erlerki; bir destan yazdı Çanakkale de.....


Bahşedilmiş makama ermek için geldiler,
O aşk ile dağları, kalkanları deldiler.
Korkusuz yürekleri..ipek kanatlarıyla..
Nam salıp yeryüzüne, semaya yükseldiler..

O gün ne söylenilse azdı Çanakkale de,
O erler ki; bir destan yazdı Çanakkale de..


2007

Ahmet Turgut Atlık