Baba!
Sen gittin gideli, bu hayattan....
Çok yanlızım baba...
Hayatımın hem ilk, hem sonbaharların da artık yorgunum baba!
Çünkü!
Sen yanım da yoksun Baba!
Hep yaşam mevsimlerim kışa döndü.
Meğerse!
Sen benim tek, dayanağım...
Sen benim hep,
enerji kaynağımmışsın Baba!
Pek anlayamamışım...
Meğerse ne kadar zormuş
hayatla tek mücadele etmek.
Evet, yaşam ne kadar zormuş, Baba!...
Hele bir de...
Sensiz ve öksüz kalmak...
Daha da zor Baba!
Sen gittin, gideli...
Sanki, hayatım da mevsimler değişti.
İlkbaharım kış oldu.
Hayatımın çatısı hep karla doldu.
Yorgunum Baba!...
Çok yorgunum!..
Çok umutsuzum!
Senin yokluğün da, çok yıkıldım!
Çok yanıldım Baba!
Çocukken anlattığın masallar da.
Hep, devler!
Canavarlar! Kötü insanlar!
Ve zalim krallar vardı....
Uyuduğum da rüyalarıma girerdiler.
Korkmazdım!
Çünkü, yanımda hep sen vardın Baba!.
Sen, benim masal kahramanım olup...
Hep sen kötüleri yenerdin.
Adaleti sen sağlardın.
Çünkü, sen benim rüyalarımda ve gerçek hayatta tek kahramanım.
Sendin Baba!
Dinçer Dayı