Akşam olup güneş batınca.
Hele birde tek başıma kalınca.
İçime hüzün çöküyor...
Sonra dertleniyorum kendimce.. Efkarlanıyorum yine, her gece...
Arkadaş oluyor bana. Bir paket sigara ve bir dem çaydanlık...
Peş peşe içiyorum bardak bardak demli çayları...
Peşi sıra yakıyorum, siğaraları..
Karanlık, duman, dem ve ben.
Içtikçe Demleniyorum.
İçime çektikçe dumanlaniyorum.
İçim dert doluyor. Dertlendikçe, yüreğim yanıyor...

Aradan onca yıl geçse de...
Zaman yok edemedi..
Ona olan bu derin sevgimi..
Aklıma geldikçe...
Gözümün önünden hiç gitmiyor...
Onunla karşılaştığım o ilk an.
Aklima geldikçe..
Acı veriyor, zaman zaman.
Ne yapsam unutamıyorum.
Ne kendini...
Nade ismini.
Halen saklarım kırık çerçevede solan resmini.
Noluyor?
Neden böyle oluyorum?
Ben tanıyamıyorum kendimi...
Kaybediyorum benliğimi...
Artik, bu tutkulu sevgiyi, yüreğimden söküp atacağım...
Yeter!
Boşalan çaydanlığa..
Kederim dolsun.
O tatlı, acı Anılar, artık geçmişte kalsın.
Bu gece kafam da, sadece hatıralarım kalsın.
Evet!
Ay şahidim olsun.
Yıldızlar iyi bilsin.
Dertlere artık rest çekeceğim bu gece.
Kendime geleceğim bu gece!
Dinçer Dayı