Tabiatımdan olsa gerek duygusallık,
Doğamda var benim, hümanistlik..
Kızsam da yine affediyorum,
İnsan diyorum, insan..
Hepimizin içinde olan masumiyete
İnanmayı tercih ediyorum..
İstemsizce kaybediyoruz onu,
Ufacık çocuklarken,
Kırılıp, onarılmayan yanlarımızın,
Yaralarımızın dağlanması..
Yetişkin kimliklerimize,
Yaftalanmasının neticesi olsa gerek,
Yanlışlarımız ve hatalarımız..
Aslında kimse kötü olmak için gelmiyor
Şu gamlı dünyaya..
Cenneti yeryüzünde, yaşayamayanların
Cehenemi oluyor işte bu cihan..
Yanlış ellerde yetişen, tohumların,
Tomurcuklanmadan ve filizlenmeden
Çürüyüp gitmesine benziyor insan da..
Sevgi, merhamet ve vicdan ile yetişince
Ve nefis mertebelerini aşmış olunca,
İnsan-ı kâmil oluyor..
Her şeyin bir hikmeti olduğunu,
Algılamaya başlayınca,
Bir baykuşun bilgeliği, tünüyor ruha..
Doğayı, hayvanı, insanı..
Kısacası her karanlığın içindeki,
Işığı görür oluyorsun..
Bir sadelik sarıyor ruhunu..
Kanatların olmasa da,
Kuş bakışı bakıyorsun yeryüzüne..

Şiir: Gönül Çeşli
11.05.2023