Misafir olmuştum bir kul evine.
Kabartıp göğsümü ben gere gere.
Muhabbet diz boyu, köz oldum yine.
Sohbet kavrulurken, düşerdim nara.

Hem onu, hem beni, ölçerek biçtim.
Ne bir tohum verdim, ne çiçek açtım.
Bağım bozulurken bir kül mü saçtım.
Gönül toprağına taş vura vura.

Aşkın sinesinde kırılmış düşü.
Üflendikçe düdük sönmez ateşi.
Işığı yitirmiş, yokmuş güneşi.
Mum bile değilim, aydınlık nere.

Günü birlik sanki yokmuş yarını.
Gönlü gam içinde görmüş birini.
Israrla hayına vermiş sırrını.
Ya ayna kırılıp düşerse yere.

Gizlisi saklısı benmişim meğer.
İçindeki arı, balını sağar.
Bülbül kimden kaçar, gül kime doğar.
Kanatlar kırılır, zor göre göre.

Tavrım Birisi’ ne, sözleri bayat.
Burnu koku almaz, hepten kabahat.
İster savur ister kaldır birden at.
Ne yaz daha bana, ne beni ara.



zekeriya duman