2
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
590
Okunma
İstanbul Beykoz Anadolufeneri’ndeki ormanda yürüyüş yapıyordum. Bir fırtınanın devirdiği çam ağacı yere düşerken kopan iki dalı komşu ağaçta asılı kalmıştı. İşte bu şiir böyle doğdu...
Benim sağ yanımda bir kardeşim vardı,
Eleleydi dallarımız;
köklerimiz beraberce toprağı sarıp sarmalardı.
Islanırdık yağmurda; üşürdük bazen;
bazen de bizi yakardı güneş…
Kardeş kardeş yaşardık işte;
kuşlar gönül rahatlığıyla bizde yuva yapardı…
Günlerden bir gün
tanrı Teşup şöyle buyurdu:
Hoyrat bir yel olun esin ormanda!
Çaresizdi rüzgâr;
çünkü efendisi böyle diyordu…
İsyanı yenildi sadakatine;
aldığı emri sorgulamıyordu…
Amansız gürledi savurdu rüzgâr;
kökünden devrilip düştü kardeşim .
Hatıra niyetine bıraktığı bir çift kopuk dal;
kollarımda sessizce sallanıyordu.
Beni bıraktı; gitti kardeşim…
Ali soysal 27 Mart 2023
5.0
100% (2)
Cevap Yaz