Ben kelimelerin önünde bir bendeyim,
İçten duyguların gönül bendiyim,
Kurumaz o bent susuz kalsa da,
Aşka aşıkların ben dengiyim.

Fakat diyorlar ki;
aşka ve aşığa yer yokmuş benim şiirlerimde…
Aşıktan maşuktan dem vurmalıymışım,
Biraz da helvasız ve fatihasız yazmalıymışım.
‘Zehrin panzehiri aşktır’ diyerek,
Hayallerden hayallere dalmalıymışım...

Pekala kime aşık desek?
Aşık; aşkını ağaçlara kazıyan mıdır?
Yoksa duvarlara aşkını yazıyan mıdır?
Elinde kırbaç , dilinde öfke
ve yüreği kaskatı bir çılgın için aşk;
yalnızca bir hezeyan mıdır?

Sahi biz kime aşık desek:
Aslı’ya mı Kamber’e mi,
Mecnun’a mı Kerem’e mi,
Hangi birini sayayım:
Yoksa ‘ya benimsin ya toprağın’ diyene mi?

Ne yaptıysam ne ettiysem ne yazacağımı bilemedim.
Ben aşka dair yeterli sözler söyleyemedim…
Fakat bildiğim bir şey varsa:
Hem deliyim hem divaneyim.
Kelimelerin önünde bir bendeyim.
Güzellikleri yakalayan bir kemendim ben,
Aşık değil; aşkın ta kendiyim.

31.3.2023
Ali Soysal