Mekâna da ana da değer katandı o
Yahut yaşatandı elemi istemesek de bize
Her nerede olursak olalım kuşatıyordu
Bizleri sürükleyendi uğruna kendi ekseninde
Ya hayra ivmeleniyordu açtırarak yüzde gülüşü
Ya da dipten dibe sürüklüyordu dünü ve günü.

İnsanlar bir kandırmaca halinden sıyrılmadıkça
Ne kendilerine bakabildi aynasından vicdanın
Ne de kendi olabildi içindeki keşmekeş hayatın.

Nasıl veya niçinini sorgulamadan yürünen yollar
Ve cevabı bilinemeyen onca karışık sorular
Zihin düzleminden akmadıkça duyguların içine
Hep bir eklenti gibiler hayatın çarkı feleğinde.

Doğru yere bakabilmeyi, esaslı görebilmeyi
Hüzne değil de sevinci hedefleyip ona yürümeyi,
Ne varsa o çakramızın içinde onu yönetebilmeyi
Velhasılı hayat denen düzleme rota çizmeyi
İradesinde saklıyordu esasen, anlamak istemedi.

Anlayanlar da oldu elbet bu gerçeği solurken
Geç değildi yarına daha anlamlı bakabilmek
İki kapısı vardı hayatın biri karaya çalan
Ve diğeri de güne eşti, hayallere de değen
Biz aydınlanmadan yana olanı seçtik, ışıdı gün
O günün ışığında hayat bayramdır ve düğün.

Ve diyoruz ki şu maneviyat ikliminin serpiştirdiği
İçimizdeki türlü güzelliklerin coşkuyla depreştiği
Dünlerden daha bir güzel bakabilmeyi öğrendiğimiz
Koskoca yılda yalnızca iki kez büründüğümüz
O hayati ruhaniyete niçin ederiz gün sonunda veda
Oysa o duygularla taşıyabilirdik anlamını huzurun
Kardeşliğin pekiştiği anları yayardık bütün seneye.

Birisi açıldı bu kapıların bütünce karanlığa
Diğeri sırça kapından doğurdu ışığı olanca
Karanlığın içinde bitiverdi birinde umuttan ne varsa
Işık verdi hayata diğeri sevgi, umut bir başka.

Bence her tebessümde kokmaktaydı bayram,
Her güzel bakışta, dokunuştaydı o içten içe
Niçin erteleyelim onu koskoca ayların ardına bilemem
Ömre anlam katan heyecanları içimde bitiremem
Her gün bayram sevincinde saklıdır biliyorum
Ve cümlesine insanlığın bayram hazzında yaşanılan
Esenlikler dolu doyumsuz güzellikleri diliyorum.

Oğuzhan KÜLTE