Ne güzel başlamıştık bu hayata
Bu masal hiç bitmeyecekti
Mutluyduk tek yürekte bir zamanlar
Çiçekler gibi her sabah dallarda açıyordun
Çok sürmedi mutluluklar
Siyah gül’üm gittin sonra

Mektuplara döşendim
Zarflara koydum yüreğimi
Sana gönderdim
Ve... her kapımı çaldıkça postacı
Zarf gülümserdi ellerimde
Kağıt gülümserdi
Mektubun ellerime konduğunda
Bir beyaz güvercin gibi

Şimdi yine yazıyorum sana
Bilsen içimdeki geçmeyen hüznü
Yatılı okulda okuyan öksüzler gibiyim
Her gece yatağıma uzandığımda
Gözyaşımı yastığımla paylaşıyorum
Beste yapıyor özlemim,yalnızlığıma

Şimdi sinir harpleri içinde savaşıyorum
Elimde kalemler usandı,gece yarıları
Seni anlatamadım,düşüncelerim Sonbahar’dı

Sen gittin...siyah gülüm
Yalnız gecelerde yalnız kalan ben
Şu duvardaki saat bile uykusuzluğuma durdu
Ve kaçıncı kez parmaklarım
Sana yazmak için burkuldu
Suskun dudaklarım
Kurumuş param parça şimdi
Param parça içimdeki tüm umutlarım
Sana diyeceklerim bir destan kadar uzun
Gerçek ve kinli bizi ayıranlara
Ve ormanlar kadar karışık
Okyanuslar kadar dolu gözlerim
Kısaca anlatılması güç diyeceklerimin
Sen içimde bu denli
Büyüksün, ulaşılmazsın
*

Günay Koçak

12.4.2023