Bir gün iki satırla veda edersem herkese
Demeyin ardımdan ne oldu diye
Nefesim kesilip vadem bitince
Demeyin ardımdan vefasız diye
Çok dil döktüm ne çok yalvardım
Vefasız ismini üstüme yığdın
Gecelerce uykusuz adını sayıkladım
Ben güller verdikçe sen diken ayıkladın
Bozkırlarda dolu dizgin koşan atın
Bir bana gelince mi çökmüştü diz üstüne
Amansız sevdalar geldi başıma
Elim uzandı kaldı arşı alâya
Belki de son satırda bu son noktada
Sesimi duyar diye kandım ağladım
Ölümün habercisi çöktü yanı başıma
Bir uçurum kenarı belki de bir urganla
Belki de son satırlar bu son elveda
Şah damarımda nabız atmaz yarına
Bu satırlar ömrümün kara mizahı
Şu yaşadıklarımın yok bir izahı
Boynuna ilmek olsun kalbimin vebali ahı
Saçına düşen her akta düşeceğim aklına
Koşarken Azrail kucağına gecenin zifiri karanlığında
Ben huzura kavuşup Rabb’im e gittiğim anda
Mıh gibi çakılayım aklına UNUTMA BENİ

NOT: Ölümümden kimse sorunlu değildir diyen küçük bir notla veda etmişti hayata
Ama...
Defalarca silinmekten yırtılmış bir sayfaya yazılmış bu satırlar kaldı bir kitap arasında
Okuduğumda ise şu sözler düştü aklıma;
Bir gün herkes anlar sevdiğinin kıymetini
Ama bitince
Ama gidince
Ama ÖLÜNCE
Kısacası; iş işten geçince