demem “ha deyince ölmeyce(ği)mişin” halbuki;
bek süründüm altı yok babış ğibi
ben eller gibi ağrıya sızıya aldırış etmen,
olur olmaza tokdura-moktura seğitmen,
her zabah bi ğupa ot çayı içerin;
o ğadak; daş olsa yerin
.
az yaşamadık gene de; emrine şükür,
çok şükür, bin şükür emrine
bizden önüşküler;
yurt dutmuşlar bu Ğaradepeyi
havadar
gün bağrımıza doğar,
suyumuz var
taha Allah’dan ne isdeyeyin hinci.
.
hepiciği nur içinde yatsın
gabirleri cennet ossun,
bizim ğadak nerdee;
ha biz de az eza-cefa çekmedik,
çekmedik emme derkene
o yanna bu yanna
bakdılar,
etdiler edemediler
taha dün gibi aklımda olannar, yaşanannar
Haçça Dezemin böyük gızıyna
nerden neşet etdiyse bizikinner
durduk yerde bizi sözlediler
haftasına şerbet işdiler, nişannadılar
.
töbossun bak; aklımda bile yoğukan
ebi-ceddi aramızdan su sızmaz oldu
i(n)san da bi hoş oluyoru anasına satan;
zabahın zeherinde gün ağarıyoru,
ben soluğu onnarda alıvırıyon
ağşam ekme(ği)ni yemeden de ayrılmayon
ben utanıyon sıkılıyon da
gelgelelim dezem “ı-ıhh” deyoru
ekmek yemeden vallaha-billaha salman
“körün isdediği bi göz,
Allah vermiş iki ğöz”
.
ben mütemadiyen Dezemgilin işinde gaydındayın
dezemin hiş o(ğ)lu file de olmayınça hakkaten
hepiciği beni el üsdünde dutuyollar,
görsen valla yere göğe sığdıramayollar;
iki analı bi “emlik guzu” oldum çıkdım iresmen
analı ğuzu demiş “gınalı ğuzu”
dedim ya i(n)san bi hoş oluyoru
.
Sülemen emmi demişin gayat hormetli
bobamdan fazla üsdüme titirerdi
bi(r) de has-öz; garısının yeğeniyin,
dediğine bakılı(r)sa
üsdelik de “ilk göz ağrısıyın” dezemin
Allah var gören de bana;
kızı deği(l) de de(y)zemi havas sanar
ben de evelallah, boylu-boslu,
görenner döner bi taha bakar
civan gibi, garayağız bin goyunnu kürto(ğ)lu
bobayeğit, pelvan gibi evelallah
dezem dova eder-üfler
nusga yazdırı(r)
gurşun dökdürü(r) “maazallah”
Allah saklasın “göz edeller” der
.
herkeşler barnağıynan gösteri(r)di valla
bi alaka, yahay bi hormet bana
bi ikram-izzet, bi temenna ki
sorma;
guş südüynen besleniyon valla-billa
işdehe ömürde bi
.
Haçca Dezemgil ıccık da garibenner,
yalınızlar, ben de olmasam kimsesizler
gerçi Sülemen Emmim zaten, oldum olası
elin etlisine sütlüsüne bek ilişmez
arkası galesi olmayınca zavallı,
elinden tavık kesmek ğelmez
mülayim-halim-selim bi adamıdı
emme dezem lafının üsdüne laf etdirtmez,
mencilis adamıydı,
tam bi osmannı
ettiği yenir,
dikdiği keyilir,
lafı dinnenir.
işin aslı Sülemen Emmiyi adam eden dezemdir.
cevval mi cevval, geşdiği yeri titiredir..
.
ha gerşi Sarı Sülemen Emmi eyi, hoş da
o zamanın behrinde;
zalım olmadın mıydı var yaa
dilekdor olmayanın anını kakarlar..
ekinini güderler..
ağacını eseltmezler
öğüne ğelen üstlerine şirner
Sülemen emminin kendi malına maşatına
sözünü geçirtmez ederler
ağalar beyler
dışarı çıkartmaz ederler
.
gözünün öğünde hacatını,
çecini, galdırı(r)dı çeteler
zavallı adam yalınız;
elinden ne ğeli(r), naçar
ıçcık da öteden beri horlandıklarından belki
geldi geşdi emme,
beni hep el üsdünde dutdular..
sanısın paşa deği(l),
padişah geliyomuş gibi
yolumu gözlerler;
ben taha beriyandan varıyokan
hepiciği üsd ayağa galkarlar..
sayamda onnara kimse yan gözünen bakamazdı..
bazı anlarını hizasına ğetirdim,
yok efendim, keşif galdıran
geç, mıhtara şikat eden bile olmadı
esginki ğibi “het-hüt” etmek bireş sıkar adamı
.
gari bakdığımı hallediyon,
atdı(ğı)mı vuruyon,
vurduğumu deviriyon;
ben de yaman bi herif oldum kiyne deme
öyle böyle deği valla;
kimseye selam vermeyon,
aldırdığım file(n) yok “benin” deyennere
yediğim öğümde, yemediğim arkamda
yerden alıyon havada savırıyon,
gama yekde
senin annacan anam sağ emme
ben tam bi “dulgarı çocuğuyun”
asdığım, asdık, kesdiğim kesdik; ta öyle..
lafımın üsdüne ilaf etdirmezdi Elif de..
o vahtın behrinde
getdi getdi zamanı; hemi de
Elif de Elifidi bee
.