Ey Arkadaş!
Bencil ise sevdiğin.
Vay haline...
Aylarca günlerce bekletir, seni gönül kapısında...
Senden alacağını, aldıktan sonra.
"Ne olacak sanki?"
"Beni kirdın"
"Hadi şimdi git" derler.
Rol yaparlar...
Değerini söylemek istemezler.
Ama, sen ona hatırlatınca.
"Ne oldu ki?"
"Sus, artık!"
"Bitsin!" derler..
Sana şiddetle çıkışırlar.
Sonra, naz yaparlar..
Gönüllerini almanı beklerler...
Takılar, hediyeler, isterler...
Önce cepte ki para, harcıya harcıya biter.
Sonra, ümitlerin yiter.
En sonunda da...
Sevdiğini sandığın İnsan, çekip, gider.
Kıymetten pek anlamazlar.
"Benim için kıymetli, para harcayan" derler.
Ama!...
Paran bittiğinde..
Onun için sen de bitmişsindir...
Ya, gittiğin de...
Neden sonra anlarlar...
Belki, değerini...
Ya da, sen öldüğünde...
Yani...
İş işten geçtikten sonra...
Onun için,
gerisinin pek bir önemi yoktur.
Dinçer Dayı