Havva kurşun gibi ağır
Ölmüşlere hiç dua etmedim
Hiç ağlamadım sanki
Yer ölçeğinde tartmadım
Gökyüzüne bakmadım
Acaba Melek olupta mı uçtular
Derin derin düşündüm





Her bir noktayı
Bir araya getirip
Binlerce soru varken aklımda
Neye ağladığımı hiç bilmeden
Çözülme hissi içimde
Titreşimlere dönüştürdüm





Bazen çok düşünürüm ölümü
Soğuk mezar taşlarını
Üşürüm, korkarım
Tüylerim ürperir
O soğuk diyar
Nasıl ıssız, nasıl da karanlık
Hüznün tutsaklığı bu
Ölü olarak ele geçirilen
En sıcak sözlerin anlamı
Ruhuma hükmeder





Bir zaman dilimi
Bir kopuk film şeridi gibi
Hiç konuşmadan
Hiç nefes almadan
Yıllar öncesi ve sonrası
Ve o bir gün
Son trenin son vagonunda
En son yolcusu biziz
Yolda kalanların tüm hüznü üzerimizde





Umutlar da
Kiprit çöpleriyle birlikte
Yanıp kül olur
Bir buluşma noktası
Olur elbet bir yerlerde
Saniyeler içinde belkide

Havva kurşun gibi ağır





sevay