Kestin ince yerden şah damar’ımı
Kanattı’n belalı yaralarımı
Hem beni boğdu’n hem duygularımı
Sen gittin ya böyle nefessiz kaldım


Ağlayacak tenha yerler aradım
Acım’ın üstüne hasret doğradım
Leylasız divane Kays’a uğradım
Sen gittin ya böyle çaresiz kaldım


Kaldım sokaklar da elim buz gibi
Yazın ortasında içim güz gibi
Yarama resmini koydum tuz gibi
Sen gittin ya böyle kimsesiz kaldım


Senin gibi ümit veren olmadı
Mutluluk ağını ören olmadı
Yüzümü gülerken gören olmadı
Sen gittin ya böyle ben hissiz kaldım


Gülmedi yüzüme kimsenin yüzü
İşitmedim tek bir mutluluk sözü
Kifayetsiz kaldı herşeyin özü
Sen gittin ya böyle tarifsiz kaldım


Esme’di ne seher ne bahar yeli
Başımda hep poyraz hep Hazan yeli
Değmedi elime kimsenin eli
Sen gittin ya böyle kadersiz kaldım