ağaçlar arasında giderken beyaz bir tüle takılan
biraz yarısını döken bir şişe şarap gibi
sonra ormana
sonra her şeye
sana öyle takıldım.

sanırım sonra adını öğrendim
Sonra sesini
tabloların gerek bana
sesini ve adını taşıyan bazı renkler

bilmiyorum ki bu duygu nereden çıkma
kimin karışımı neyin nesi
bir iksir gibi gülüşünsüz çıkamıyorum yola
çıkmamalıyım da sanki
bana
bir geyik gibi gizemli
ve hüküm süren.

senden bahsediyorum
senden bahsetmeden.
yani adını geçirmeden konuşuyorum seninle
senin haberin yok
olmayacak

buluta sevdalı gibiyim
ya da belki bir dağa
ak bir bulut ak bir dağ
sesinde kısacık kuş uçuşları

kötü bir şiirin en yüklü duygusu bu
anladım
işlemsiz formülsüz
sadece sana karışmış bir hatıra.

bu an dursun diyorum
kırk yılda bir geliyor zaman dursun

biliyorum gidiyorsun
sonsuza kadar bir geyik olarak rüyamda

ormanlarıma dadanmış
hiç yakalanmamış
yakalanmayacak
gecesi mavi bir geyik

kalacaksın ruhumda.
ben de dökeceğim kendimi
geyikli gecesine turgut’un
hep bileceğiz seni birkaç mısradan.

o kadar her* ise bu kadar hiç
yalnız yeşil ve sarkıntılık etmiş bir ağaç
bir başkasına
böylece karışmış oluyor toprak
toprağa
yağmur yağmura değmez gibi
ağaçların da değmiyor oysa bana

sende tüm monologları baştan yazıyorum
diyalogsuzluk diyorum
giyotinime takılıyor tarağın
saçlarından aşılyorum kendime
boynum kırık
ellerim sarı.

ağzının üstünde
bir dolunay gibi duruyor o nokta
dudakların denize paralel
burnundan uçuluyor uzaya
burnunla ağzın arasına kuruyorum bütün şehirleri
bütün tapınaklar orada.

bir divansin sen
benimse boynum kırık
ellerim sarı
giyotinim oluyor her bir teli
saçlarının.