Eskiden kar yağardı. İnsanların üzerine
Lapa lapa...
Kardan adam olurduk...
Bembeyaz...
Kardan adam sendin..
Kardan adam bendim..
Kardan adam bizdik...
Kardan adam hepimizdik....
Eskiden,
Kar yağardı..
Lapa lapa....
Bembeyaz...
Henüz teknoloji ile tanışmamıştık.

Çoğumuzun evi gecekondu idi.
Anne, baba nine, dede
kardeşler, çoluk, çocuk...
Hep bir yerde...
Ve hep birlikteydik...
Hiç bir şeyimiz yoktu..
Ne cep telefonumuz,
Ne televizyonumuz.
Nede bilgisayarımız.
Hatta çoğumuzun elektriği bile yoktu.
Mum ışığında salonun ortasında yanan sobanın etrafında oturur.
Üzerinde kaynayan çayı içer,
büyük bir keyif ile sohbet ederdik.
Birlikte, ayrılmamıştık..
Henüz bölünmemiştik...
Kar yağardı akşamları.
Lapa lapa..
Soğuk ve fırtınalı olurdu.
Hava kararınca
Hep birlikte hep beraber,
Evlerimize doluşurduk.
Bir sofranın etrafında oturur, mutlu mutlu,
Bir kaptan, aynı yemeği yerdik.
Bir birimize neşeyle
Masallar, hikayeler anlatırdık.
Eğer varsa radyo ...
Ajansları, türküleri dinlerdik.
Sonra yün döşeklere, doluşur.
Huzur ile yatardık.

Eskiden kar yağardı lapa lapa...
Evlerin üstüne.
Bem beyaz yağardı.
Bacaklarda dumanlar tüterdi.
ince ince...
Komşular....
Hep beraber...
Hep birlikte...
Aynı mahalledeydik..
Zengini, Fakiri, Esnafı,
Yoksulu bir arada..
Birliktik...
Omuz omuza sımsıcak yaşardık.
Ve hep Kar yağardı bembeyaz..
Lapa lapa..
Henüz bölünmemiştik..
Henüz ayrılmamıştık..
Hep birlikte kızaklarda kayar,
Kar topu oynardık .
Kar bembeyazdı. lapa lapa...
Yağardı İnsanların üstüne...
Kardan adam olurduk.
Kardan kaleler yapar...
Kartopu oynardık,
Böyle çok mutluyduk.
Çünkü henüz ailemizden, sevdiklerimizden ayrilmamıştik....
Eskiden,
Kartpostallar vardı.
Kar manzaralı...
İçinde mutlaka bacası tüten bir kulübe olurdu.
Etrafı ormanlık...
Birbirimize seviçlerimizi,
mutluluklarımızı yazar...
Yeni yılda gönderirdik.
Ah!
Nerede o eski kışlar?
O eski günler?..
Dinçer Dayı