anneciğim
ben artık yorgunum
yalancı oyuncaklarla
bilyelerle geçti
çocukluğum
acıdan kederden yana
vicdan dostluğundan yoksunum




ben
paletler arasında
tek kardeşimi yitirmedim
babam cephede
alnından vurularak ölmedi
olur olmaz şeylerden
gözyaşları akıtmam
bundandır




bana niye uzaksın diyorsun
uçurtma oynayan çocuklardan
yetmez mi
sıcak masallarla
avutulduğum
gerçekle yalan arasında
koşuşup durmam
insanlara sırt çevirip
yüreğimi dinlemem
bundandır




bana mutluluk çağrıştıran
her şeyden
bir çocuk
okyanus ötesinde ağlarken
anlamsız kahkahalarla
gülüp eğlenmekten
sevip sevilmekten
yorgunum




bir çocuk ölüyorsa Cezayir’de
dağda çiğdemlere koşmam
ve sabaha dek
kollarında uyumam
bundandır




anneciğim
bana Afrika’daki çocuğun
susuzluğunu anlat
açlığını anlat
anlat ki
kurusun dilim
bir ateş düşsün can evime
tutuşsun bedenim




bana annesinin cesedi başında
ağlayan Srebrenitsalı çocuğu anlat
bana Eritre’yi bana Halepçe’yi
bana Filistin’i anlat
anlat ki
gözlerim dolsun
anlat ki
yüreğime kardelenler konsun


(Kırağı Şiir Dergisi ,Sayı:14,1995,Osmaniye)