Ne acılar yaşandı, ancak yaşayan bilir
Hayata sıkı sarıl, bugünler de geçecek
Yaş kurşundan ağırdır, elbet taşıyan bilir
Teslim ol Yaradan’a bugünler de geçecek

Kirpikler ıslansa da, titrese de heceler
Gündüzlere gebedir, sonsuz değil geceler
Tuz buz olan canlara göz kırpıyor yüceler
Acı sonsuz değildir, bugünler de geçecek

Tam seksen beş milyonduk, can içinde candık biz
Zemheri soğuğunda kor ateşte yandık biz
Bizi o kurtaracak, iyiliğe kandık biz
Umudunu kaybetme, bugünler de geçecek

Hatay’ımız buz kesti kimi yanarken korda
Daima beraberiz selde, tipide, karda...
Bizler burada donduk Maraş üşürken orda
Kışın ardı bahardır, bugünler de geçecek

Sevgiyi erteleme, gün bugün, ân bu ândır
Topraklara karışan, moloz değildir, candır
En koyu karanlığın biraz ötesi tandır
Gecenin ardı nehar, bugünler de geçecek

Dertli yürek durulmaz, yaraları azdırır
Bu afet körpelere nice mezar kazdırır
Acı gönülde durmaz, ne ağıtlar yazdırır
Sabrın sonu selâmet, bugünler de geçecek

Koptu küçük kıyamet, yer yarıldı derinden
Korku tüneyen yüzler sarardı kederinden
Rabbim böyle afetin korusun beterinden
Her şey bir imtihandır, bugünler de geçecek

Ana, bacı, kız, kızan oturup ağlasa da...
Dertlilerin feryadı yürekler dağlasa da...
Kader deyip susanlar dilini bağlasa da
Dinecek gözyaşları, bugünler de geçecek

Yürekler yangın yeri, feryat figan içinde
Sorular kümelenir neden’de ve niçin’de
Şimdi bir hükmü yoktur ne hep’in ne hiç’in de
Sakın küsme hayata, bugünler de geçecek

Ayaz vurur yüreğe, gün ortası üşürüz
Gökte yıldız misali karanlığa ışırız
Hele hesap görülsün, ötede görüşürüz
Elbet güneş doğacak, bugünler de geçecek

M. NİHAT MALKOÇ