Sanki bir balyoz indi gönlümüzün örsüne
Ne varsa dümdüz oldu Elazığ’dan Mersin’e
Büyük kıyamet koptu, her şey döndü tersine
Zaman durmuştu sanki, kâbus gibi bir ândı
Hatay’ın acısıyla yüreklerimiz yandı

Hüzün anaforunda şimdi dönerken başım...
Topraklara karıştı Antakyalı kardaşım
Nehirlere dönüştü gözümde kanlı yaşım
Dünya imtihan yurdu; kul yolcu, dünya handı
Hatay’ın acısıyla yüreklerimiz yandı

Giden canlar götürdü, sildi bir yanımızı
Yürek yangınlarımız, kül etti anımızı
Manzara-i umumi dondurdu kanımızı
Ateşlerin içinde kül olan gül vatandı
Hatay’ın acısıyla yüreklerimiz yandı

Yaşlarla perdelenmiş, şimdi gözler pusludur
Acımız dağ misali, yüreğimiz yaslıdır
Kimi görsen hüzünlü, kimi görsen hislidir
Bahçelerde gül soldu, can boğaza dayandı
Hatay’ın acısıyla yüreklerimiz yandı

Mahşer gününden farksız, ortalık can pazarı
Molozlarda kayboldu, çoğunun yok mezarı
Acıyı dillendirsin şairi ve yazarı
Hepsi ana kuzusu, her biri özge candı
Hatay’ın acısıyla yüreklerimiz yandı

Düne dair ne varsa ateşlerde yakıldı
Sade binalar değil hayaller de yıkıldı
Nefes alamaz olduk, canlarımız sıkıldı
Geride kalan canlar durup mâziyi andı
Hatay’ın acısıyla yüreklerimiz yandı

Öyle kolay silinmez bu yaranın izleri
Acılara gark etti büyük küçük bizleri
Şimdi kirpikler çeşme, andırır denizleri
Çocukların gülüşü yerini hüzne bandı
Hatay’ın acısıyla yüreklerimiz yandı

Kederimiz, yasımız bilmem kaç yıl sürecek
Bitecek karanlıklar, fecir vakti girecek
Aziz memleketimiz güzel günler görecek
Türkiye’m tek yürekti, Trabzon, Konya, Van’dı
Hatay’ın acısıyla yüreklerimiz yandı

M. NİHAT MALKOÇ