Ne sözüm,
Ne sazım...

Hiç Kimseye bu şiirim!

Dal vermiş fidan gibi
Kırmızılar gözlüyorum dallarında
Sen ey adımlarına
Karaca sinmiş çocuk...

Mevsimsiz bakışlarında
Esen yeller getir ülkeme
İncinmesin Anneler...

Ölüm değmesin Hiç Kimseye...

Sana değil bu şiir
Ey uzak illerin göçebe yürekli muhaciri
Tut çak yüreğini
Bizim İllere...
Kaldırımlarımıza ölüm getirenlerin
Tükrük ol yağ yüzlerine.

Bu şiir ülkeme değil,
Hiç Kimseye...

Ellerinde kına tutan gelin,
Geleceğimize bir çocuk ada
Sevdası kınalı ellerin
Analığı olsun...
Doğursun ülkeme
Güneşler mesabesinde
Uzak dursun itlik
Yıldızlar boyu...

Bu şiir evrene değil,
Hiç Kimseye...

Ey tarlasına ektiği tohumu
Çapaya tutan rençber.
Sula beyinlerimizi
Terinle yoğur hamurumuzu
Fikrimiz yeşersin

Bu tarla kıraç değil
Bu şiir şiir değil
Senin değil...
Hiç Kimsenin...
-yani benim-

Tenceresinde kaynattığı
Aşını aşk bilen kadın.
Aşk,
Yüreğine sarmalamaktır hayatı
Sar beni geleceğine
Ninniler söyle
Ama uyutma!
Küçültme beni
Bu uyku yiğidin değil
Uyutup beni bitirme
Bu uyku benim değil.
Hiç Kimsenin...
-düşme göz kapaklarıma gaflete-düşme!