Kaç defa gittim geldim bu şiirin içinde. Kaç defa kayboldum. Kaç defa düştüm, kaç defa kalktım.

Kaç defa kaçtım. Kaç defa bir ip yakaladı beni, boynumdan çekti gerisin geriye, bu şiirin içine bağladı.

Şiir değil de sanki bir şehri anlatmışsınız. Her satırınız bir sokak... Her sokakta ayrı bir tuzak... Hayır, hayır! Öldüren değil, yaşatan, hayat veren bir tuzak. Evet, evet! Siz ne kadar lebâleb dolu defineler de deseniz, gömülü, sırlı hitaplarda da bulunsanız, bana göre hepsi bir tuzak. Ve işte ben bu tuzaklara düşüyorum. Sahi, aslanları da tuzağa çekerler değil mi? Yoksa siz aslan avcısı mısınız?

Benim şehir dediğime siz lügât demişsiniz. Ve bir de meydan okumuşsunuz "ne bir bilen bulunur ne tam mealiyle okunur". Nereden biliyorsunuz? "Aslında bir davettir" diyorsunuz; bu da bana göre bir başka tuzak.

Doğru. Haklısınız. "Akıl sâhibine her dâvet bir nîmettir," Tuzak da olsa, öldürse de yaşatsa da... Mânâ denizinde, âriflerin dünyasında ölmek de yaşamak da birdir. Hatta yaşamak için önce ölmek gerekmiyor mu? "Ölmeden önce ölünüz!" demiyor mu kutlu Nebi s.a.s?

Bu şiirin/bu şehrin sokaklarında öyle esrarlı şeyler saklı ki, hepsini anlatmaya kalksam... Lâkin anlatmayacağım. Onlar da bana kalsın.

Bu esrarlı şehre tekrar geleceğim. Yoksa bu şehre taşınsam mı?