Ey Âdemoğlu!...
“Oku!...”
Bu, Allah’ın kesin emri...
İlk ilâhi emir, bu idi...

Allah, Âdem atanı, kalem ile tâlim etti,
Ona bilmediklerini, hikmet ile öğretti...
Sen de oku, bu ilâhî mektubu,
Sonra olmayasın, putperest Hindu...
Bu mektuba, tüm nebiler uydu...
Ümmetlerinde pek çok veliler oldu...

Ey Fatma dudu!...
O eski mektup, nereye kondu?...
Bilirmisin nereye gider, bu yolun sonu?...
Var bu yolun sonunda, bir sonsuz âhiret yurdu!...

Dikkat!...
Şeytan kurmuştur, bu yolun üzerine,
Her türlü pusu...
Bekler seni her yerde,
Türlü türlü şeytânî ordu...

Al bu rabbanî mektubu!...
Rabbın adıyla, gönülden onu oku!...
Kalp gözün ile onu, sonuna kadar koru!...
Bil ki, bu dünyâda, fânidir Âdem’in oğlu!...

Göz yaşın ile, oku onu!...
Bu Allah’ın mektubunu!...
Unutma âhiret yurdunu!...
Kaybetmeyesin sonra, cennetin yolunu...

„Zâlike‘l-kitâbu lâ raybe fîh...“
Buyurur Rabbin bu Mushaf‘ta...
„Yoktur ne şek, ne şüphe bu Kitap‘ta...“
Bir bak, sen hangi yolu tutmuşsun bu hayatta?!...

Âmin, vesselam... (9 Aralik 2020)