Ey Allah’ın kulu!...
O’nun kulu değilmisin?
Neden geldin bu dünyaya, bilirmisin?...
Ancak Allah’a kulluk yapmaya!...
Varmısın Allah’a hakiki kul olmaya?...

Ve mâ halektu’l-cinne ve’l-inse illâ li-ya’budûn!...
Yarattım ben cinn-ü insanı, ile’l-ebet...
Ancak bana etsin, ibadet!...
Buyurdu yüce Allah, Kur’ân-ı Azim’de.

Kul olmak nedir, bilirmisin?...
Ey Allah’ın kulu!...
Kul olmak, abd demektir...
Ey insanoğlu!...
Ancak abd olmak, maksat değildir...
Her canlı ve cansız abd’tır,
Ama âbid değildir...

Peki, âbid ne demektir?...
Âbid, kulluk eden, demektir!...
Demek ki, abd olmak değil,
Âbid olmak gerektir...

Peki kulluk ne demektir?
Kulluk, Allah’a tapmak demektir!...
Tapmak ise, seni yaradanı bilmektir,
Onun sevgisiyle, aşk fırınında, kül olmak demektir!...

Rabbini bilmek, nasıl olur?
Elbette, nefsini bilmekle olur!...

Men arefe nefsehû,
Fekad arefe Rabbehû...
Yani, kendini bilen, Rabbini bilir,
Her can, Rabbini bilmelidir...

Sen de bil, kendi nefsini...
Seni yaradan Rabbini...
Hesap günün mâlik’ini...
Rızkını veren râzıkini...

Bil ki, her şeyin sâhibidir, Allah...
Her kulun Rabbi’dir, Allah...
Her can, Ona tapar...
Her inanan, Ona kulluk yapar...

Hey Allah’ın kulu!...
Gel bu muhabbet-hâneye!...
Etme asla, bahane!...
Deme artık: “Bana ne”!...

Gel, sen de kulluk et, güzelim Allah’a!...
Gel, sen de katıl, bu aşk kervanına!...
Gel, sen de nâil ol, şu ilâhî fermanına!...

Yâ eyyühe’n-nefsü’l-mutme’ınne!...
İrci’î ilâ rabbiki râdıyeten merdıyye...
Fe-dhulî fî ibâdî, ve-dhulî cennetî!...

Huzura kavuşmuş, ey nefs-ü can!... Mes’ut...
Sen Ondan hoşnut...
O da senden hoşnut...
Olma anut!

Dön Yüce Rabbine!...
Katıl, seçkin kullarımın meclisine!...
Gir cennetime!...
Buyurdu Hüdâ... Dostane...

Ey güzelim Allah!...
Sana ibâdet ederiz biz, gönülden!...
Ancak Sen’den medet dileriz, gerçekten!...
Eyle bizi âbid kullarından!...
Nasip eyle bize, en güzel cennetinden!...

Âmin, vesselam... (3 Ekim 2020)
...
SÖZLÜK:
İle’l-ebet (arab.) – sonsuzadek, hayatın sonuna kadar.

Nefs (arab.) – can, ruh, insan, kişi.

Sûre-i Fecr, 89/27-30.

Hoşnut (fars.) – memnun, râzı.

Anut (arab.) - inatçı, ayak direyici.